تلاش کردن بدون تعیین اولویت‌ها مثل دویدن روی تردمیل است. فرقی ندارد با سرعت بالایی می‌دوید یا با سرعت پایین چون در هر صورت وقتی که از وسیله نقلیه ثابت خود پایین بیایید، خود را

لیست کارهای روزانه‌ام تمامی نداشت. هر قدر به خود فشار می‌آوردم نمی‌توانستم حتی نیمی از آن‌ها را به پایان برسانم. اتاقم همیشه خدا نامرتب بود و کتاب‌ها روی زمین ولو بودند. بدترین حس این بود

نگاهی به لیست‌ کارهای باقی مانده‌ و ساعت روی دیوار می‌اندازم. با خودم می‌گویم هنوز زمان زیادی دارم پس بگذار پنج دقیقه بیشتر تلف کنم. این پنج دقیقه‌ها روی هم جمع می‌شوند و ناگهان می‌بینم

ایلان ماسک بلافاصله پس از خرید توییتر هشتاد درصد کارکنان آن را کاهش داد یا شاید اخراج کرد. اگر با دنیای کسب و کار آشنا نباشیم شاید این اقدام او را عجیب و غریب بدانیم

برای همه ما پیش آمده که بخواهیم مطالعه کنیم اما نتوانیم تمام تمرکز و حواس خود را معطوف به کتاب کنیم. مدام وسوسه‌هایی مثل چک کردن شبکه‌های اجتماعی یا تماشا کردن فیلم به سراغمان می‌آیند

وقتی واژه برنامه‌ریزی به گوشمان می‌خورد کوهی از کارها را تصور می‌کنیم که هیچ ایده‌ای برای انجام دادن آن‌ها نداریم. از سویی دیگر تمام روش‌های برنامه‌ریزی که در مدرسه به ما آموزش داده‌اند ناکارآمد بوده

بسیاری از ما به خاطر تشخیص اشتباهی که در تعیین اولویت‌هایمان داریم قادر نیستیم وظیفه درست را انجام دهیم. ساعت‌های باارزش عمر خود را به وظیفه‌هایی اختصاص می‌دهیم که هیچ اهمیتی ندارند و در انتهای