اقدامی ساده که روزتان را نجات می‌دهد

یک ماشین بزرگ را تصور کنید که وظیفه‌اش بیرون آوردن نخاله از معدن است. این ماشین از سرهم کردن قطعه‎‌های ریز و درشتی ساخته شده و هر کدام این قطعه‌ها برخلاف اندازه‌ای که دارند، نقش کلیدی در شکل‌گیری و استفاده ایفا می‌کنند ولی چه می‌شود اگر این ماشین استارتی نداشته باشد؟

مسخره به نظر می‌رسد مگر نه؟ اینکه میلیاردها هزینه کنی و در آخر فراموش کنی که استارتی برای آن تعبیه کنی و در نهایت هر چه ساخته‌ای به در لای جرز دیوار بخورد.

واقعیت این است که گاهی ما آدم‌ها هم مثل این دستگاه‌های غول‌آسا بلاتکلیف می‌مانیم. بدن ما با وجود پیچیدگی که در تمامی بخش‌هایش دارد، گاهی معطل می‌ماند و هیچ کاری از دستش برنمی‌آید. می‌دانم کمی گنگ به نظر می‌رسد، مشکلی نیست به مثال‌ زیر دقت کنید:

صبح زود از خواب برمی‌خیزید و بعد از کلی دست‌‌دست کردن تصمیم می‌گیرید که پشت میز بنشینید و به انجام فعالیت‌هایتان بپردازید. اما هر قدر به خودتان فشار می‌آورید نمی‌دانید از کدام طرف شروع کنید. زمان قابل‌توجهی را به سردرگمی می‌گذرانید و بعد که دو هزاریتان می‌افتد هنوز کاری نکرده‌اید و بخش عظیمی از کارها باقی مانده، افسرده‌خاطر می‌شوید و همه کارها را به روز بعد محول می‌کنید. دریغ از آنکه روز بعدی هم به همین منوال سپری خواهد شد.

وجه اشتراک ما با آن ماشین غول‌پیکری آنست که هر دو می‌دانیم کاری برای انجام دادن وجود دارد ولی یک مانع که تصورش به ذهن‌مان خطور نمی‌کرد از ناکجاآباد سربرآورده و دست گذاشته روی گلویمان. آن ماشین می‌داند که باید نخاله‌ها را از معدن بیرون بیاورد ولی هرچقدر زور می‌زند نمی‌تواند حرکت کند، ما هم می‌دانیم که کلی کار روی سرمان ریخته اما نمی‌توانیم از جایمان تکان بخوریم.